Δεν ξερω πως να αρχίσω αλλα δεν εχει νόημα...σημασια εχει οτι εγινε....και πλέον δεν αλλαζει...και οσο ποναει αυτο δεν εχει πονέσει τιποτα αλλο την ψυχη μου...
Ειμαι 18 χρονων τωρα(15/4/15)....οταν ανακάλυψα οτι ημουν εγκυος ηταν αρχές Οκτωβρίου 2014...ο σύντροφος μου ειναι 23 ετών..είμασταν μαζι 9 μήνες τοτε (ακόμα είμαστε μαζι) είχαμε παει για φαγητο και αποφασίσαμε να κανω τεστ κυήσεως γιατι είχαμε υποψίες για πιθανή εγκυμοσυνη...κατέβηκα στις τουαλέτες του μαγαζιού και εκανα το τεστ , βλέποντας τα αποτελέσματα φρικαρα στην αρχη , φοβόμουν για το μέλλον μου , τους γονεις μου , το αγορι μου.... ειχα πανικοβληθει ομως επρεπε να ανεβώ επάνω κ να του πω την αληθεια....και εκείνος φρικαρε το ίδιο....
Περνούσαν οι μερες και ο μονος ανθρωπος που κατόρθωσα να το πω ηταν η κολλητη μου με την οποία κάναμε αλλα δυο τεστ...βγήκαν θετικά...πλέον ημουν σιγουρη....
Άρχισα να χαιρομαι με την ιδεα οτι θα γίνω μαμα, πρόσεχα τον εαυτο μου, ήξερα τις ευθύνες ενός παιδιού...και ετσι αποφάσισα να μιλησω στους γονεις μου...εκείνοι σοκαριστικαν ομως μου είπαν πως θα με στηρίξουν οποία απόφαση και αν παρω...το αγορι μου το ίδιο η κολλητη μου το ίδιο...
Πήγα στον γιατρό μου και το είδα απο την οθόνη του υπέρηχου...ηταν 6 εβδομαδων....ομως...πολλοί ανθρωποι της εμπιστοσύνης μου του στενού μου περιβάλλοντος ηταν αρνητικοί φούσκωναν τα μυαλά μου λέγοντας μου «θα καταστρέψεις την ζωη σου , δεν θα σπουδασεις , θα το μετανιώσεις , τι θα πει ο κόσμος, ο πατερας του παιδιού θα σε αφήσει , θα μείνεις στάσιμη, δεν θα βγαίνεις εξω , δεν θα κανεις φοιτητική ζωη» ενα σορό «δεν» και αλλα τοσα «θα» καθε μερα με στοιχιωναν , με έκαναν να κλαίω, να στεναχωριεμαι ,να φοβαμαι....και ετσι μια μερα πήγα με την οικογένεια μου κ το αγορι μου στον γιατρό για να κανω άμβλωση......δν ειχα συνειδητοποίησει τι πήγα να κανω....μεχρι την στιγμη που μπήκα σε εκείνο το δωματιο κ ο αναισθησιολόγος τρύπησε το χερι μου ώστε να κοιμηθω....εκεινη την στιγμη ενιωθα ανυμπορει να υπερασπιστώ το μωρο μου ή κ εμενα...εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν κοιμηθω ήξερα οτι μολις ξυπνησω η ζωη μου θα αλλαξει δραματικα προς το χειρότερο.....και ετσι εγινε οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί....φεύγοντας απο εκει ένιωσα ενα απέραντο κενό ενα πόνο βαθιά μεσα μου που με ακολουθεί μεχρι κ σημερα...η συνέχεια ηταν δραματική....εκλαιγα συνεχως...ενιωθα την απώλεια να με διαλύει.....ενιωθα μιση....παρακολουθώ ψυχίατρο , παίρνω αντικαταθλιπτικα....προσπαθησα να αυτοκτονησω και πλέον νιωθω μιση.. Ξέρετε......παντα έλεγα πως ποτε δεν θα εκανα κατι τροπο στη ζωη μου , ποτε δεν θα σκότωνα το παιδι μου....αυτός ο πόνος ειναι τρομερός ....ακουω ανθρωπους να λένε «σιγα μωρε» ή «εισαι μικρη ακόμα θα κανεις οταν εισαι ετοιμη» αλλα αναρωτιέμαι ποιος απο αυτούς τους ανθρωπους θα κοιμόταν ήσυχοι ξέροντας οτι σκότωσαν το παιδι τους;; Οταν μιλάω για αυτο το θεμα όλοι το προσπερνανε ετσι απλα σαν να ειναι κατι απλό....ισως για αυτούς να ειναι οχι ομως για μενα....και μερικες φορες νιωθω να μισω τον εαυτο μου κ εκείνους που δεν με προστάτεψαν απο αυτη την συναισθηματική αδιεξοδο.... Κανεις τους δεν με πηρε απο εκει να φύγουμε....τους βόλευε βλέπετε μια εκτρωση παρα αυτο το «βάρος» για εκείνους......σε ενα μηνα θα ειχα το μωρο μου...οσο πλησιάζει αυτη η μερα τοσο πιο πολυ μεγαλώνει το κενό μεσα μου....
Για αυτο κοριτσια μου εάν βρεθείτε σε αυτη την θέση μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας στερισει το μωρο σας ουτε καν στον ίδιο σας τον εαυτο..
