γεια σας λεγομαι πεννυ ειμαι 20 χρονων πια στα 16 εμαθα πως ημουνα εγκυος τυχαια οταν το καταλαβα τρελαθηκα εκανα 4 τεστ για να σιγουρευτο το τοτε αγορι μου μολις το εμαθε ηταν διπλα μου χωρις να με κοιταει να με ακουμπαει απλα μονο ηταν η παρουσια του το εμαθα αρχες νοεμβριου και το κραταγα σαν μυστικο μεχρι τον δεκεμβρι που θα γινομουνα 17 και θα μπορουσα να το κρατησω με το ετσι θελω συμφωνα με το νομο .. ειχα παει σε γιατρο μονη μου να δω εαν ειναι καλα και εκει συνεβει κατι μαγικο το ακουσα ακουσα την καρδια του το ενιωσα το ιδιο βραδυ ξυπνησα με ενα τρομερο εφιαλτη το ειδα απο μωρο να γινεται ενα καταλευκο περιστερι και να φευγει μακρια ξυπνησα με δακρια μετα απο 3 βραδια την ημερα τον γεννεθλιων μου το εμαθε η μητερα μου και αντεδρασε με οσω πιο εσχρο τροπο μπορουσε κοπαναγε το κεφαλι τις εβριζε φωναζε την ιδια μερα κι ολας βρεθηκα στον νοσοκομειο για εξαιτασης με μοναδικο σκοπω την αμβλωση ετρεχα σαν πανικοβλημενη μεσα στο νοσοκομιο φωναζα πως το θελω τις ειπα ασε με να το γεννησω και κρατα το εσυ κλειδωσε με στο σπιτι μην με αφησης να το κανω σε παρακαλω ματαια μονο μια νοσοκομα προσπαθησε να τις αλλαξει γνωμη αλλα μολις την κοιταξε εφυγε και αυτη εμεινα μονη πλεον ειχα αιμοραγια και ετοιμαζομουνα μια ενεση και τα παντα εσβησαν ανηγω τα ματια και ακουω τελειωσαμε μικρη και ξανα εκλεισα τα ματια μου σε ξυπνησα σε ενα θαλαμο μονη ακουσα βηματα ο γιατρος τι γιατρος ο δολοφονος καλυτερα να πω να μου λεει ολα καλα απο του χαρου τα δοντια γλυτωσες 2 ωρες παλευαμε δεν του απαντησα.... ημουνα 3 ωρες στο δωματιο και δεν ηρθε κανεις ειχα τα γεννεθλια μου και ενα χρονια πολλα μια αγκαλια δεν πηρα μονο μια νοσοκομα μου ειπε χρονια πολλα οταν ρωτησε ημερομηνια γεννησης σηκωθηκα ντυθηκα και εφυγα στον διαδρομο με συναντησε η μανα μου παμε να φυγουμε με ψυχρη φωνη 1 μηνα ξενυχταγα κλεγοντας κανεις δεν ρωτησε γιατι δεν ηρθε να μου μιληση ακομα και τωρα στα 18 εφυγα πλεον ειμαι με ενα μοναδικο ανθρωπω που τον γνωριζα απο τοτε και μου ειχε σταθει τοτε περισσοτερο απο τον καθενα μεχρι και πριν 1 χρονο αρκετες ητανε η φορες που ξυπναγα τα βραδια γρατσουνοντας την κοιλια μου φωναζωντας .... μα ενα απολυτο κενο δεν σταματησα ποτε να το φανταζομαι να το σκεφτομαι να προσευχομαι γι αυτο το πλασματακι ξερω πως εγω προσωπικα δεν θα το ξεπερασω ποτε τα δακρυα ερχονται απο μονα τους δεν τα ελενχω ... Πλεον προσπαθω να κανω ενα παιδακι και να το δωσω οτι εχω .... καθε αποτυχια ποναει αλλα θα τα καταφερω το πιστευω !!!! Το μονο που θελω να πω πως εαν εχετε ενα μικρο πλασματακι μεσα στην κοιλια σας και θελουν να σας το αφαιρεσουν μην τους αφησετε εσεις πλεον εισαστε ο προστατης του και πρεπει να παλεψεται γι αυτο .... ειναι ενας ανθρωπος δικο σας ενα κομματι σας μην το εγκαταληπετε ειναι σαν να αποχωριζεσται το μισο κομματι απο την καρδια σας ... ευχαριστω που διαβασατε την ιστορια μου απαντηση δεν περιμενω ομως παντα θα με κατατρεχει ενα ερωτημα γιατι ??????