ακομα το νιωθω ειναι σαν να μην εφυγε ποτε ομως ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη....ειμουνα 17 χρονων ειχα σχεση με καποιον μεγαλυτερο μου.ολα ηταν ωραια και καλα μεχρι που καταλαβα οτι ειχα καθυστερησει σκεφτηκα οτι ισως ειναι απλα μια αλλαγη κυκλου λιγες μερες μετα αφου ειδα οτι δεν ερχοταν εκανα ενα τεστ εγκυμοσυνης οταν ειδα οτι ειναι θετικο πανικοβληθηκα νομιζα οτι ηταν λαθος οταν επισκεφτηκα τον γυναικολογο μου το επιβεβαιωσε.στην αρχη φοβομουν μετα ενιωσα οτι το ηθελα ετσι αποφασισα να το κρατησω ομως το αγορι μου ειχε αλλα σχεδια μολις του το ανακοινωσα εκανε σαν τρελος αρχισε να φωναζει και να απαιτει απο μενα να κανω εκτρωσει.εγω να του φωναζω οτι δεν προκειται να το ριξω ετσι σταματησαμε να μιλαμε καθως με πιεζε να κανω εκτρωσει.δυστυχως περασε το δικο του μπορει να μην μπηκα στην διαδικασια της εκτρωσεις αλλα αυτο που εκανε ηταν σαν να εκανα εκτρωσει ειχε ερθει να μου μιλησει και να με πεισει να κανω εκτρωσει τσακωθηκαμε και με χτυπησε ενιωσα ενα δυνατο πονο στην κοιλια μου.μετα θυμαμαι να ξυπναω σε ενα νοσοκομειο εκει μου ειπαν οτι πλεον δεν υπηρχε το μωρο μου αρχισανα φωναζω να κλαιω και απορω γιατι;γιατι να πεθανει..απο τοτε δεν εχω σταματησει να κλαιω να σκεφτομαι οτι εαν δεν τον ειχα συναντησει δεν θα γινοταν τιποτα κατηγορω εμενα γιατι εγω φταιω που χαθηκε βλεπω μωρακια στο δρομο και δακριζω θελω το μωρο μου πισω αυτος δεν ξανα εμφανιστηξε ποτε το μονο που μου ειπε ειναι οτι εαν τον ειχα ακουσει δεν θα ειχαν γινει ετσι τα πραγματα ακου θρασος να μου λεει οτι θα ηταν καλυτερα να το ειχα σκωτωσει...

αγγελουδι μου ελπιζω να με εχεις συνχωρεσει να το ξερεις οτι σε αγαπαω και ας μην προλαβα να σε γνωρισω :-(