Τὶ ἀπέγινε τὸ παιδὶ τῆς γυναίκας στὸ τρένο;
Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου
Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
Σουρούπωνε. Μόλις εἶχε τελειὠσει ὁ ἐσπερινὸς καὶ περπατούσαμε πρὸς τὸ μετρό. Τὴν εἶχα γνωρίσει στὴν Ἐκκλησία ἐδὼ καὶ ἀρκετὸ καιρό. Ἦταν πολὺ συμπαθὴς ἄνθρωπος, ἄν καὶ πάντα μιὰ θλίψη κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὰ χαμόγελά της. Μοὺ μιλοῦσε πολλὲς φορὲς γι' αὐτὴν καὶ τὴν οἰκογένειά της, τὸν σύζυγό της καὶ τὰ παιδιά της, ἀλλὰ πάντα ὡς ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε. Ἐκείνη τὴν μέρα, καθὼς τὴν συνόδευα πρὸς τὸ μετρό, ἄρχισε νὰ ἀνοίγεται κάπως περισσότερο, ὡστόσο ὅτι συζητούσαμε δὲν ξέφευγε ἀπὸ τὰ πλαίσια μιὰς ἀμοιβαίας ψυχοφέλιμης συζήτησης. Ἀφοῦ μιλήσαμε ἀρκετά, σὲ μιὰ στιγμή σιωπήσαμε, σὰν νὰ μὴν εἴχαμε κάτι περισσότερο νὰ ποῦμε. Τὸ πρόσωπό της ἀπορροφήθηκε γιὰ λίγο σὲ κάποιες σκέψεις. Μετὰ ἀπὸ μερικὰ βήματα ποὺ εἶπε:
-Ξέρεις, τὸ βλέπω στὸν ὕπνο μου συχνά, νὰ τὸ κουβαλάω στὴν πλάτη μου.
Ἀπόρησα, δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω.
-Ποιό, τὴν ρώτησα, δὲν καταλαβαίνω. Δηλαδή;
-Τὸ παιδί μου, μου συνέχισε. Τὸ σηκώνω στοὺς ὤμους μου.
Ἡ ὄψη της συμπλήρωνε τὰ λόγια της. Μοὺ ἦταν ξεκάθαρο πλέον τὶ ἐννοοῦσε.
-Να, ἐδῶ μοῦ εἶπε, δείχνοντάς μου τὴν πλάτη της.
-Πῶς, τὸ ἔκανες, τὴν ρώτησα.
-Μὲ πιέσανε, μοὺ εἶπε. Ἤμουν σὲ ἀδιέξοδο, ὅλα ὅσα ἀκολούθησαν δὲν κατάλαβα πῶς ἔγιναν.
-Δὲν γνώριζες, τὴν ρώτησα, ὅτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία, αὐτὸ θεωρεῖται φόνος;
Ὁ ψαλμωδὸς γράφει: «ὅτι σὺ ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου, Κύριε, ἀντελάβου μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου. ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθης· θαυμάσια τὰ ἔργα σου, καὶ ἡ ψυχή μου γινώσκει σφόδρα. οὐκ ἐκρύβη τὸ ὀστοῦν μου ἀπὸ σοῦ, ὃ ἐποίησας ἐν κρυφῇ, καὶ ἡ ὑπόστασίς μου ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς· τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοὶ σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται· ἡμέρας πλασθήσονται καὶ οὐθεὶς ἐν αὐτοῖς» (Μετάφραση: «Γιατὶ σύ, Κύριε, κατέχεις καὶ γνωρίζεις πολὺ καλὰ τοὺς νεφρούς μου, δηλαδὴ τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο. Σὺ μὲ ἀνέλαβες ὑπὸ τὴν φροντίδα σου ἀπὸ ὅταν ἤμουν ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ τῆς μητρός μου. Θὰ σὲ δοξολογῶ, λοιπόν, μὲ εὐγνωμοσύνη, διότι καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὑπήρξες φοβερὰ καταπληκτικὸς καὶ ἀξιοθαύμαστος. Θαυμαστά εἶναι τὰ ἔργα σου, Κύριε, καὶ ἐγῶ τὰ γνωρίζω προσωπικὰ πολὺ καλά, Δὲν ἔμεινε κρυφὸς καὶ ἄγνωστος ὁ σχηματισμὸς τῶν ὀστέων μου ἀπὸ Ἐσένα, τὰ ὁποία δημιούργησες ἀφανῶς στὴν κοιλιὰ τῆς μητρός μου, οὔτε ἡ ἀρχική μου ὑπόστασις, ὅταν μὲ δημιουργούσες στὰ κατώτατα τῆς γῆς, δηλαδὴ στὴν κοιλία τῆς μητρός μου. Οἱ ὀφθαλμοὶ Σου εἶδαν τὸ ἄπλαστο ἀκόμα καὶ ἀσχημάτιστο ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ τῆς μητρός μου, καὶ στὸ βιβλίο Σου εἶναι γραμμένοι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ὑπό τὸ βλέμμα Σου ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέραν θὰ διαπλασθοῦν ὡς ἔμβρυα καὶ θὰ ἀναπτυχθοῦν, καὶ οὔτε ἕνας ἀπὸ αὐτοῦς δὲν θὰ ἀγνοηθεῖ ἀπὸ Ἐσένα», Ψ. 138, 13-16).
Τὸ ἔμβρυο ἐξ ἄκρας συλλήψεως εἶναι ἕνας πλήρης κανονικὸς ζωντανὸς ἄνθρωπος, ἔστω καὶ ἄν ἀκόμα εἶναι ἕνα ἑλάχιστο κύτταρο καὶ δὲν εἶναι τέλεια σχηματισμένος. Πάνω σὲ αὐτὸ στηρίζεται καὶ ὅλο τὸ θαῦμα τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Κυρίου καὶ αὐτὸ διδάσκουν ὅλοι οἱ ἁγίοι Πατέρες, ὅταν ἀναφέρονται στὴν σύλληψη καὶ τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Διαφορετικὰ εἰσέρχεται ἡ ἐκ θεμελίων ἀμφισβήτηση τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας μας.
Ἐπομένως, τότε, ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ζωής αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς ἐμβρυικῆς ἡλικίας εἶναι ἐκ προμελέτης φόνος.
Κάθονται καὶ λένε οἱ ἀκτιβιστὲς καὶ οἱ νομοθέτες τοῦ ἐγκλήματος:
• μέχρι τὴν 10η ἑβδομάδα τὸ ἔβρυο δὲν ἔχει πλήρως σχηματισμένο νευρικὸ σύστημα, ἄρα δὲν πονάει, ἄρα δὲν μᾶς ἀπαγορεύει τίποτα τὴν διακοπὴ τῆς κύησης (δηλαδὴ τὸν θάνατο καὶ τὸ πέταγμά του), ἤ
• μέχρι τὴν 8η ἑβδομάδα δὲν ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀκόμα ὅλα τὰ ὄργανά του, ἄρα χωρὶς ὄργανα δὲν ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε ὡς ἄνθρωπο, ἄρα δὲν εἶναι φόνος ἡ διακοπὴ τῆς κύησης, ἤ
• πρὶν τὸ πρώτο σχεδὸν ἑνάμισο μήνα δὲν ἔχουμε κάποιο ἐγκεφαλικὸ σήμα, ἄρα δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἔνδειξη ὕπαρξης ἀνθρώπου ποὺ συναισθάνεται τὸ παραμικρό καὶ ἐπομένως διακόπτοντας τὴν κύηση δὲν σταματοῦμε κάποιου τὴν ζωή, ἤ
• πρὶν τὶς πρῶτες δυόμιση ἑβδομάδες δὲν ἀκοῦμε ἀκόμα καρδιακοὺς παλμούς, ἄρα τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ὄργανα τῆς μητρός του, καὶ ἐπομένως μπορεῖ νὰ ἀφαιρεθεῖ σὰν κάποιο μέλος ποὺ πάσχει.
Ὅμως τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ εὐσταθήσει καὶ νὰ ἀντέξει, οὔτε μπροστὰ στὴν πίστη, ποὺ θεωρεῖ τὸ ἔμβρυο ἄνθρωπο ἐξ ἄκρας συλλήψεως, ἀλλὰ οὔτε καὶ μπροστὰ στὴν λογική. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἀντικρύζει μὲ τὰ προηγμένα μέσα ποὺ διαθέτει νὰ ξεδιπλώνεται μπροστά της ἕνας ὁλόκληρος θαυμαστὸς κόσμος μέσα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα κύτταρα τοῦ ἐμβρύου, ποὺ πολλαπλασιάζονται ἐξ ἀρχῆς μὲ γεωμετρικοὺς ρυθμοὺς καὶ τῆς ἀποκαλύπτουν ὅτι κρύβουν μιὰ ὁλόκληρη ἀνθρώπινη ζωή.
- Τὰ γνωρίζω ὅλα αὐτά, ποὺ μοὺ λὲς τώρα σχετικὰ μὲ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν τὰ γνώριζα τότε, ποὺ δὲν εἶχα σχέση μὲ Αὐτήν. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἁμαρτία μου ποὺ μὲ ἔφερε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία.
- Δὲν εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ ἡ ἐπίγνωση καὶ μετἀνοιά σου γι' αὐτή. Ἀλίμονο σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν μετανοοῦν, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ συνεργοῦν σὲ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα. Ὅταν γιὰ παράδειγμα γυναίκες ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι μέρος τοῦ σώματός τους καὶ μποροῦν νὰ τὸ ἐξουσιάζουν ὅπως θέλουν, σὰν νὰ εἶναι ἕνα ὄργανό τους, τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ἔμβρυο ἔχει καὶ ἄλλο τύπο αἶματος, καὶ ἄλλο καρδιακό χτύπο, καὶ φυσικὰ τὰ ἐντελῶς δικά του ὄργανα, τότε αὐτὲς δὲν ξεμωραίνονται μὲ αὐτὰ ποὺ λένε καὶ δὲν παραφρονοῦν; Ἔχει ἔστω μιὰ σπίθα λογικῆς νὰ ὑπερασπίζονται τὸ δήθεν δικαίωμά τους εἰς βάρος τοῦ παιδιοῦ τους, νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὸ δικαίωμα νὰ ζήσει; Ἐντάξει, ξέρουμε ὅτι οἱ «γιατροὶ» ποὺ ἀναλαμβάνουν τὸ ἀνοσιούργημα νὰ τὶς «βοηθήσουν» μὲ τὸ ὑποκριτικό τους χαμόγελο, γεμίζουν τὴν τσέπη τους. Αὐτὲς πῶς μποροῦν νὰ ὑπερασπίζονται τὸν φόνο τῶν παιδιῶν τους, τῶν σπλάχνων τους; Πραγματικὰ εἶναι βαριὰ ἄρρωστες, καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι δὲν τὸ παραδέχονται καὶ συνεχίζουν νὰ ζοῦν μὲ αὐτὸ ποὺ τὶς ἀρρωσταίνει, ἀντὶ νὰ μετανοιώσουν καὶ νὰ ἐπανορθώσουν στὴ ζωή τους. Ἐσὺ ποὺ ἐξομολογήθηκες, δὲν ἀναπαύθηκες;
-Μὲ βοήθησε πολὺ, μοῦ ἀπάντησε, ἀλλὰ δὲν παύω νὰ τὸ κουβαλάω τὸ παιδί μου στην πλάτη μου.
-Ὁ Θεός, ἄν καὶ σὲ ἔχει συγχωρέσει, ἐπιτρέπει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ θυμάσαι αὐτὸ τὸ παιδί σου, ποὺ δὲν τὸ χάρηκες μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά σου, καὶ δὲν μπόρεσε νὰ χαρεῖ καὶ αὐτὸ τὴν ζωή.
-Τὶ μπορῶ νὰ κάνω ἄραγε γι' αὐτὸ τώρα, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ξαναφέρω στὴν ζωή;
-Νὰ δακρύζεις, ὄχι μόνο γι' αὐτό, ἀλλὰ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ παιδάκια ποὺ τοὺς ἔχει συμβεῖ τὸ ἴδιο καὶ γιὰ ὅσα πάει νὰ τοὺς συμβεῖ τὸ ἴδιο. Ἴσως μὲ τὴν προσευχή σου γλιτώσεις κάποιο νὰ μὴν χάσει τὴν ζωή του καὶ νὰ μπορέσει νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ ζήσει. Ἐκτὸς αὐτοῦ, ἄν εἶσαι ὑγιής, μπορεῖ νὰ δίνεις αἷμα γιὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ παιδάκια ποὺ ἔχουν βαριὰ νοσήματα καὶ χρειάζονται μεταγγίσεις γιὰ νὰ ζήσουν. Μπορεῖς ἔτσι στὴ θέση τοῦ ἑνὸς ποὺ δὲν ἄφησες νὰ ζήσει, νὰ βοηθήσεις δεκάδες νὰ σωθοῦν. Καὶ τότε μαζὶ μὲ αὐτά, θὰ χαρεῖ καὶ αὐτὸ στὸν οὐρανό.
-Ὤχ, ἦρθε κι ὅλας τὸ τρένο.
-Ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἔχει συγχωρεμένη. Νὰ πᾶς στὸ καλό!
Τὴν κοίταξα γιὰ τελευταία φορά. Στεκόταν μπροστά μου σκυμμένη, καθὼς οἱ πόρτες τοῦ τρένου ἔκλειναν ἀνάμεσά μας. Σιγά σιγὰ ξεκινοῦσε τὸ τρένο, καὶ ἐκείνη καὶ ἐγὼ στάσιμοι ἀπομακρυνόμασταν ὅλο καὶ πιὸ γρήγορα μέχρι ποὺ χάθηκε. Λόγω μετακόμισής μου, δὲν ξαναειδωθήκαμε. Ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε ἀκριβῶς εἴκοσι χρόνια καὶ μὴ γνωρίζοντας ἄν ζεῖ ἀκόμα αὐτὴ ἡ ἀδελφή, δημοσίευσα τὸν διάλογό μας μὲ κάποιες προσθήκες. Κάθε φορὰ ποὺ θυμάμαι τὸ πρόσωπό της, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὸ εἶδα τελευταία φορὰ πάνω στὸ τρένο, σκέφτομαι καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ποὺ εἶναι ἕνα πέλαγος, μὲς στὸ ὁποῖο κάθε ἁμαρτία ποὺ μὲ μετάνοια θὰ πέσει, πνίγεται καὶ χάνεται γιὰ πάντα. Εἴθε ἔτσι ἀπαλλαγμένους νὰ μᾶς παραλάβει, ὅταν ἔρθει τὸ τελευταίο τρένο χωρὶς ἐπιστροφή.
